Í aldarfjórðung við áfram höfum barist
við yfirvöld um lágmarks mannréttindi,
enginn getur vágestinum varist
við erum líkt og blóm í nöprum vindi.
Vágesturinn kröftum okkar eyðir
hann æðir gegnum líkama og sál,
áður voru vegir flestra greiðir
nú varnað sumum jafnvel er um mál.
Margir kveðja alltof alltof fljótt
í áratugi sumir mega líða,
með M N D er engum manni rótt
við ætlum þó ekki að sitja hljóð og bíða.
Upp við gefumst ekki það má sjá
að árangri með samheldni við finnum,
svo líður að því, við lækning munum fá
þá ljóma gleði bros og tár á kinnum.
Félagið við fellum niður þá
á fínum pöbbum samverunnar njótum,
en beittur húmor og glettnin okkar grá
gleymist ekki þó lækningu við hljótum.
Baráttukveðjur Guðríður
